Niet Zo Klassieke Sprookjes

http://www.lulu.com/shop/marjolijn-lanen-de-vries/niet-zo-klassieke-sprookjes/paperback/product-21231955.html

De nieuwe tientjesversie is uit! Bestel nu via lulu.com.
Goed idee voor Kinderboekenweek?

Ontdek waarom prins Valentijn denkt dat hij heel wat is, waarom een feetje een prinses moet helpen, waarom een groep kinderen hun ouders ineens niet meer kunnen vinden, en met wie Anneke in de nacht voor Kerstmis kennismaakt?

Teveel meisjes

Ik ben met Kareltje in het park. In de speeltuin waar ik zelf ooit speelde, die een grondige metamorfose heeft ondergaan.Waar er eerst sprake was van een reusachtige zandbak voor de kleinere kinderen en een open zandbak met enorm touwklimrek voor de groteren, heeft dat laatste plaats moeten maken voor een aangelegde heuvel met een enorme betonnen buis erop. Die is zo groot dat kleine kinderen rechtop in de uiteindes kunnen staan en er doorheen kruipen.
Kareltje vindt die buis maar wat interessant, hoewel ik de charme ervan niet bijzonder groot vind. Ik ga dus op de rand van de heuvel zitten en laat Kareltje vooral datgene doen wat hij leuk vindt. Ondertussen vliegen er af en toe flardes kleutergesprekken en peuterlogica voorbij. ('ben jij nu de geit? Dan was ik mamma', met als logische antwoord 'nee, ik ben krokodil en jij was het kuikentje' enzovoorts).
Nadat Kareltje de buis al minstens dertig keer heeft doorgeploegd en uitgeput in m'n schoot valt, vraagt hij wat hij al honderden keren vroeg:
'kom je met me in de buis?' en ik antwoord wat ik al zo vaak heb gezegd
'schat, ik zou wel willen, maar ik pas niet in de buis'. Dan ziet hij ineens een groepje dat rond het ene uiteinde van de buis zwermt. Ik zie hem denken 'misschien zit daar iemand bij om mee te spelen', en hij loopt erop af. Ik volg hem met mijn ogen, zie hoe hij het groepje benaderd, achter hen stil blijft staan, de situatie in lijkt te schatten. Ik zie hem ook bekeken worden, een gesprek aan gaan, zijn hoofd schudden, weglopen, een rondje om de buis heen trekken (voor de verandering er niet doorheen dus), en 'm tenslotte achter me wanhopig mompelen 'hmm teveel meisjes'.

Storm buiten en controle houden binnen/Storm out and keep things in conrol

Gisteren vielen ze allebei op van die onwaarschijnlijke momenten (waarbij normaalgesproken niet gevallen wordt, zeg maar). De ene is een ontzettende klipgeit, die had ik het liefst de hele dag naar buiten gegooid (maar wegens het natte pestweer 's ochtends kon dat natuurlijk niet), toen de oudste uiteindelijk ook weer thuis was, had die zin in veel knuffelen met de grote mensen en de jongste helemaal tot gort slaan :S zaaaaalige combi.
                  Nu was de jongste ook aan het kloten, dus toen ik ten einde raad riep 'WIL je soms ruzie maken?!' riep de kleine druiloor 'ja!' en voegde ogenblikkelijk de daad bij 't woord, sprong bovenop de oudste, die een  flinke trap uitdeelde, dus was het huilen geblazen in stereo.
Allebei in de hoek gezet. Zucht. Heeeeel diep ademhalen, wachten tot de grootste drift over is. Gang op, jassen pakken. Een voor een troosten. Zeggen 'jongens, we gaan naar buiten!' commentaar was 'ik WIL niet naar buiten', ik 'dat vroeg ik ook niet, hier, jas aan'. Pffff.
En toch was dat hele gedoe minder vermoeiend dan achteraf tegen de wind in naar huis fietsen!


Yesterday both of them fell on very unlikeable moments (the moments they usually don't fall, that is). One of them is a real mountaineer, the type you want to throw outside all day (but because of the rainy weather in the morning, gone was the possibility to that one), and when the oldest got home at last, hugging was on the program! With the 'big people', the youngest one was better off slammed in a corner, apparently. How lovely :S
               In all honesty, the youngest one wasn't showing the best behavior ever, so when I shouted 'do you WANT to fight?!' the little rascal yelled 'yes!' and immediately proved his point by jumping on top of the oldest, who kicked him and so now both were crying their eyes out.
Both a penalty: in the corner. Sigh. Breath in really, really deep, wait until the biggest anger has been gone. Then into the hallway, take the coats of the coat rack. Comfort them one at the time. Deliver orders 'guys, we're going outside'. Comment: 'I don't WANT to go outside!'. Me: 'I didn't ask, here, put on your coat'. Pffff.
And still it was less tiring then the cycle route going home, against the wind!

Eerste schoolweek

Met z'n handjes z'n beide (korte)broekspijpen ophoudend, komt de jongste tussen het wilde gedrang van de kinderbende voorzichtig naar voren schuifelen door de grote schooldeuren. Zo zijn de enorme pleisters die z'n knietjes sieren ook meteen goed te zien. Het is zowel meelijwekkend als komisch, om eerlijk te zijn.
De oudste heeft zich alweer meester over dezelfde meute kinderen gemaakt, maar die doet dat ook al een heel jaar zeer vlot. Met een de jas, waarvan blijkbaar alleen de capuchon goed genoeg is om op het hoofd te hebben hangen, ben ik al half omver geramd in het enthousiasme wat erbij kwam kijken om me te begroeten. Altijd leuk, zo'n grinnikende krullenbol die je been omhelst.
De jongste presenteert zijn drama erg goed. Zonder tranen, maar met een sip kijkend gezicht, schuifelt hij zichzelf, nog immer z'n broekspijpjes vasthoudend, naar voren. Ik zak door m'n knieën om de spannende en zielige verhalen aan te horen die ongetwijfeld verbonden zijn met de komst van de pleisters, maar hij houdt het simpel:
'Ik ben gevallen', zegt hij verslagen, of hij het doelpunt van de eeuw heeft gemist. Ik neem 'm in m'n armen, als een goede coach.
'En hoe kwam dat, lieverd?' om toch even uit te sluiten of we hier te maken hebben met een boeman, of dat zijn evenwicht het simpelweg heeft laten afweten bij een woeste klimpartij. Het soort waar hij zich graag van bedienen wil, mag ik wel stellen.
'Iemand had me geduwd', nog steeds somber. Een dikke kus over zijn pleisters heen.
'Zullen we thuis lekker een broodje gaan eten?' een voorzichtige glimlach en hoofd knikken komen tevoorschijn.
'Ik wil ook een broodje tijgerhagel!' bedenkt hij het volgende zalige hoofdstuk vast.
'Prima schat, doen we', zeg ik, terwijl ik zijn hand en die van de oudste pak. Tijd om naar huis te gaan.

Ongewone situatie / Unusual situation

Op een middag ben ik aan het oppassen. De woelwaters zitten gezellig op de vloer te knutselen, maar ik hoor een vreemd geluid. Geflapper. Dat hoor je niet vaak binnenshuis. Eerst denk ik nog dat het de postbode is die moeite heeft z'n taak te volbrengen, maar een snelle blik op de voordeur wijst anders uit. Er gebeurd daar niks.
Dan word ik me ineens een vage beweging in de voorkamer waar, terwijl ik met de kids in de achterkamer zit. Die spelen overigens ook gewoon lekker door. Ineens ontdek ik wat me zo bezighoud: er zit een duif klem in de voorkamer! Hij fladdert woest met z'n vleugels, heeft zo de zien een gedeelte van de vensterbank al volgepoept van angst en probeert, net als een wesp of bij, angstvallig naar buiten te komen. Hoe het beest naar binnen is gekomen; geen idee. De raampjes in de betreffende ruimte die open staan, zien er veel te klein uit voor dit enorme exemplaar.
Omdat ik nog nooit een duif uit een huis heb verwijderd, bel ik een hulplijn op: mijn moeder. Gelukkig is ze niet ver uit de buurt. Terwijl de kinderen nog altijd rustig spelen (wel nieuwsgierig zijn, maar niet genoeg om het speelgoed in de steek te laten), rol ik de glazen tussendeur dicht. Dat scheelt in wegfladdergevaar. Als mijn moeder arriveert, vraagt ze of de familie ook over een tafelkleed beschikt. Inderdaad, dat hebben ze. Ze gooit het tafelkleed in een soepele beweging over de gepanikeerde duif heen, pakt 'm zo ruim mogelijk in en loopt ermee naar de voordeur. Met een grote, wijdse beweging werpt ze de verfomfaaide duif de voordeur uit. Die vliegt, wat duizelig, eerst met z'n poten de struiken van de voortuin in, ragt een bloem aan gort om daarna in iets (ik herhaal: IETS) rechtlijniger tred zijn vlucht in de lucht voort te zetten.

Dit valt in de categorie van zaken die ik dus NIET verwacht tijdens het oppassen...

On an afternoon I am babysitting. The rascals are sweetly crafting on the floor, when I hear a strange sound. Flapping. That's something you don't hear often indoors. At first, I think it's the postman who is struggling his task, but a quick look on the front indicates otherwise. Nothing happening there.

Then I am aware of a faint movement in the room next to where I am with the kids. They just calmly play along. Suddenly I discover what's been going on: there is a pigeon stuck in the front room! He flutters his wings wildly, has pooped in fear on to the windowsill and trying, like a wasp or bee, anxiously to get out. How the animal has managed to enter the house without me spotting it I will never know. The windows in the room that are open, look way too small for this size of bird.

Because I never had a pigeon from a house removed, I call in a helpline: my mother. Luckily she is not far away. While the children are still playing quietly (curious, but not enough to abandon their toys for it), I close the rolling glass door that devides the rooms. To capture the bird in at least one way. When my mom arrives, she asks whether the family also has a tablecloth. Indeed, they have. She throws the tablecloth in a smooth motion across the panicking pigeon, gives him as much space as possible and takes it to the front door. With a large, expansive movement she throws the crumpled pigeon out of the front door.
It flies, a bit dizzy, at first with it's paws into the bushes in the front yard, smashing a flower to pieces, to carry on into something (I repeat: SOMETHING) that looks like flying straightforward.

So this would be in the category of things that I do NOT expect during babysitting ...

Uitleg interpreteren/ Interpret explanation

In mijn oneindige naieviteit heb ik zojuist op de vraag 'wat is dat?' (waarbij gewezen werd op een kruis, staande op een graf) een poging gedaan om de oudste, vier jaar, uit te leggen wat 'dat' is.
'Dat is om aan te geven dat degene die daar ligt, gelovig is', heb ik het vaag gehouden. Maar deze jongedame van 4 geeft niet zomaar op.
'Waar gelovig in?' komt er weer.
'Gelovig in God', begin ik, 'er zijn mensen die in God geloven en die willen dat graag laten zien door zo'n kruis op hun graf te zetten'. Het is een poging. Het lijkt te werken, want even is het stil. Ze laat m'n hand los en huppelt in haar eentje wat verder. Een beetje als een paard, want ze is dol op die dieren. Onderweg nog meer graven, vrijwel allemaal met kruis. Een meter of wat verder stopt ze ineens, draait ze zich om, en brult me vanaf daar toe:
'Ik geloof in PAARDEN!'


In my infinite naivete I just got back to the question of 'what is that?' (the little arm pointed a crucifix on a grave) by trying to explain what 'that' really is.
'That is to point out that the one in there, is a believing person', I answer vagely. The young lady of 4 years old is not that easily satisfied.
'Believing in what?' is the reply.
'Believing in God,' I begin, 'there are people who believe in God and they would like to show that by putting a crucifix on their grave'. I am only trying here. It does seem to work, because she fell quiet now. She lets go of my hand and skips and hops off on her own. A bit like a horse, since she is very fond of those animals. Down the lane of the graveyard. She looks at all the graves she passes, most of them with a crucifix, it being a catholic graveyard. After a few skips and hops, she all of the sudden stops, turns around, yelling at me:
'I believe in HORSES!'

Snotneus /Snotnose

Het is bedtijd voor de kids. De oudste is al naar z'n kamer gehuppeld, op zoek naar het dichtst bijzijnde stripboek, terwijl ik bij de jongste zit. Boekje lezen, haren kammen en meer van dat al. Gezellig tutten. Ik wil haar al helemaal instoppen, als ze opmerkt 'ik heb m'n luier nog niet aan!' oeps, da's waar ook. Ze is alleen 's nachts nog niet helemaal zindelijk.
'Wil je liggend of staand?' vraag ik.
'Staand!' roept ze gretig. De manier die pappa en mamma niet zo goed kunnen, begreep ik laatst. Toch wel leuk om dat bij de oppas wel te doen, dan.
Ze gaat op bed staan, zodanig dat ik er makkelijk bij kan.
Het ene plakkertje zit al snel vast. Nu de lastigste, die waar weinig licht is. Ze heeft ook nog eens lang haar, net zoals ik zelf, waardoor het even graven is voor ik in onzer beiden neerhangende bossen de weg naar het plakkertje heb gevonden. Net op het moment dat ik 'm heb gevonden, niest ze. Recht in m'n oor. Ik voel de fluim m'n oor in schieten werkelijk waar. Daar bestaat maar een oplossing voor: samen in de lach schieten :)



It's bedtime for the children. The oldest one has made his way to his room, looking for the nearest comic book, while I am joining the youngest. Reading a book, combing hairs and more of that. Nice and cozy. I want to tuck her in, when she tells me 'I am not wearing my nappy yet!' oops, she's right. Only at night, she sometimes has a problem keeping dry.
'Do you want to lay down or stand up?' I ask.
'Stand!' she yells eagerly. The way that mum and dad can't, I have understood before. Then it's nice to have a babysit who can, I suppose.
She stands on her bed, in a way that makes it easier for me to do it.
One of the sticky sides is already taken care of. Now the more hard one, with less light. To add to that, we both have long hairs, so I have to dig through all the pieces of hair to the sticky band. Right at the moment that I've found it, she sneezes. Into my ear. I feel the snot shooting into my ear. There's really only one solution to that one: laughing very hard together :)