Eerste schoolweek

Met z'n handjes z'n beide (korte)broekspijpen ophoudend, komt de jongste tussen het wilde gedrang van de kinderbende voorzichtig naar voren schuifelen door de grote schooldeuren. Zo zijn de enorme pleisters die z'n knietjes sieren ook meteen goed te zien. Het is zowel meelijwekkend als komisch, om eerlijk te zijn.
De oudste heeft zich alweer meester over dezelfde meute kinderen gemaakt, maar die doet dat ook al een heel jaar zeer vlot. Met een de jas, waarvan blijkbaar alleen de capuchon goed genoeg is om op het hoofd te hebben hangen, ben ik al half omver geramd in het enthousiasme wat erbij kwam kijken om me te begroeten. Altijd leuk, zo'n grinnikende krullenbol die je been omhelst.
De jongste presenteert zijn drama erg goed. Zonder tranen, maar met een sip kijkend gezicht, schuifelt hij zichzelf, nog immer z'n broekspijpjes vasthoudend, naar voren. Ik zak door m'n knieën om de spannende en zielige verhalen aan te horen die ongetwijfeld verbonden zijn met de komst van de pleisters, maar hij houdt het simpel:
'Ik ben gevallen', zegt hij verslagen, of hij het doelpunt van de eeuw heeft gemist. Ik neem 'm in m'n armen, als een goede coach.
'En hoe kwam dat, lieverd?' om toch even uit te sluiten of we hier te maken hebben met een boeman, of dat zijn evenwicht het simpelweg heeft laten afweten bij een woeste klimpartij. Het soort waar hij zich graag van bedienen wil, mag ik wel stellen.
'Iemand had me geduwd', nog steeds somber. Een dikke kus over zijn pleisters heen.
'Zullen we thuis lekker een broodje gaan eten?' een voorzichtige glimlach en hoofd knikken komen tevoorschijn.
'Ik wil ook een broodje tijgerhagel!' bedenkt hij het volgende zalige hoofdstuk vast.
'Prima schat, doen we', zeg ik, terwijl ik zijn hand en die van de oudste pak. Tijd om naar huis te gaan.