Ongewone situatie / Unusual situation

Op een middag ben ik aan het oppassen. De woelwaters zitten gezellig op de vloer te knutselen, maar ik hoor een vreemd geluid. Geflapper. Dat hoor je niet vaak binnenshuis. Eerst denk ik nog dat het de postbode is die moeite heeft z'n taak te volbrengen, maar een snelle blik op de voordeur wijst anders uit. Er gebeurd daar niks.
Dan word ik me ineens een vage beweging in de voorkamer waar, terwijl ik met de kids in de achterkamer zit. Die spelen overigens ook gewoon lekker door. Ineens ontdek ik wat me zo bezighoud: er zit een duif klem in de voorkamer! Hij fladdert woest met z'n vleugels, heeft zo de zien een gedeelte van de vensterbank al volgepoept van angst en probeert, net als een wesp of bij, angstvallig naar buiten te komen. Hoe het beest naar binnen is gekomen; geen idee. De raampjes in de betreffende ruimte die open staan, zien er veel te klein uit voor dit enorme exemplaar.
Omdat ik nog nooit een duif uit een huis heb verwijderd, bel ik een hulplijn op: mijn moeder. Gelukkig is ze niet ver uit de buurt. Terwijl de kinderen nog altijd rustig spelen (wel nieuwsgierig zijn, maar niet genoeg om het speelgoed in de steek te laten), rol ik de glazen tussendeur dicht. Dat scheelt in wegfladdergevaar. Als mijn moeder arriveert, vraagt ze of de familie ook over een tafelkleed beschikt. Inderdaad, dat hebben ze. Ze gooit het tafelkleed in een soepele beweging over de gepanikeerde duif heen, pakt 'm zo ruim mogelijk in en loopt ermee naar de voordeur. Met een grote, wijdse beweging werpt ze de verfomfaaide duif de voordeur uit. Die vliegt, wat duizelig, eerst met z'n poten de struiken van de voortuin in, ragt een bloem aan gort om daarna in iets (ik herhaal: IETS) rechtlijniger tred zijn vlucht in de lucht voort te zetten.

Dit valt in de categorie van zaken die ik dus NIET verwacht tijdens het oppassen...

On an afternoon I am babysitting. The rascals are sweetly crafting on the floor, when I hear a strange sound. Flapping. That's something you don't hear often indoors. At first, I think it's the postman who is struggling his task, but a quick look on the front indicates otherwise. Nothing happening there.

Then I am aware of a faint movement in the room next to where I am with the kids. They just calmly play along. Suddenly I discover what's been going on: there is a pigeon stuck in the front room! He flutters his wings wildly, has pooped in fear on to the windowsill and trying, like a wasp or bee, anxiously to get out. How the animal has managed to enter the house without me spotting it I will never know. The windows in the room that are open, look way too small for this size of bird.

Because I never had a pigeon from a house removed, I call in a helpline: my mother. Luckily she is not far away. While the children are still playing quietly (curious, but not enough to abandon their toys for it), I close the rolling glass door that devides the rooms. To capture the bird in at least one way. When my mom arrives, she asks whether the family also has a tablecloth. Indeed, they have. She throws the tablecloth in a smooth motion across the panicking pigeon, gives him as much space as possible and takes it to the front door. With a large, expansive movement she throws the crumpled pigeon out of the front door.
It flies, a bit dizzy, at first with it's paws into the bushes in the front yard, smashing a flower to pieces, to carry on into something (I repeat: SOMETHING) that looks like flying straightforward.

So this would be in the category of things that I do NOT expect during babysitting ...

Uitleg interpreteren/ Interpret explanation

In mijn oneindige naieviteit heb ik zojuist op de vraag 'wat is dat?' (waarbij gewezen werd op een kruis, staande op een graf) een poging gedaan om de oudste, vier jaar, uit te leggen wat 'dat' is.
'Dat is om aan te geven dat degene die daar ligt, gelovig is', heb ik het vaag gehouden. Maar deze jongedame van 4 geeft niet zomaar op.
'Waar gelovig in?' komt er weer.
'Gelovig in God', begin ik, 'er zijn mensen die in God geloven en die willen dat graag laten zien door zo'n kruis op hun graf te zetten'. Het is een poging. Het lijkt te werken, want even is het stil. Ze laat m'n hand los en huppelt in haar eentje wat verder. Een beetje als een paard, want ze is dol op die dieren. Onderweg nog meer graven, vrijwel allemaal met kruis. Een meter of wat verder stopt ze ineens, draait ze zich om, en brult me vanaf daar toe:
'Ik geloof in PAARDEN!'


In my infinite naivete I just got back to the question of 'what is that?' (the little arm pointed a crucifix on a grave) by trying to explain what 'that' really is.
'That is to point out that the one in there, is a believing person', I answer vagely. The young lady of 4 years old is not that easily satisfied.
'Believing in what?' is the reply.
'Believing in God,' I begin, 'there are people who believe in God and they would like to show that by putting a crucifix on their grave'. I am only trying here. It does seem to work, because she fell quiet now. She lets go of my hand and skips and hops off on her own. A bit like a horse, since she is very fond of those animals. Down the lane of the graveyard. She looks at all the graves she passes, most of them with a crucifix, it being a catholic graveyard. After a few skips and hops, she all of the sudden stops, turns around, yelling at me:
'I believe in HORSES!'

Snotneus /Snotnose

Het is bedtijd voor de kids. De oudste is al naar z'n kamer gehuppeld, op zoek naar het dichtst bijzijnde stripboek, terwijl ik bij de jongste zit. Boekje lezen, haren kammen en meer van dat al. Gezellig tutten. Ik wil haar al helemaal instoppen, als ze opmerkt 'ik heb m'n luier nog niet aan!' oeps, da's waar ook. Ze is alleen 's nachts nog niet helemaal zindelijk.
'Wil je liggend of staand?' vraag ik.
'Staand!' roept ze gretig. De manier die pappa en mamma niet zo goed kunnen, begreep ik laatst. Toch wel leuk om dat bij de oppas wel te doen, dan.
Ze gaat op bed staan, zodanig dat ik er makkelijk bij kan.
Het ene plakkertje zit al snel vast. Nu de lastigste, die waar weinig licht is. Ze heeft ook nog eens lang haar, net zoals ik zelf, waardoor het even graven is voor ik in onzer beiden neerhangende bossen de weg naar het plakkertje heb gevonden. Net op het moment dat ik 'm heb gevonden, niest ze. Recht in m'n oor. Ik voel de fluim m'n oor in schieten werkelijk waar. Daar bestaat maar een oplossing voor: samen in de lach schieten :)



It's bedtime for the children. The oldest one has made his way to his room, looking for the nearest comic book, while I am joining the youngest. Reading a book, combing hairs and more of that. Nice and cozy. I want to tuck her in, when she tells me 'I am not wearing my nappy yet!' oops, she's right. Only at night, she sometimes has a problem keeping dry.
'Do you want to lay down or stand up?' I ask.
'Stand!' she yells eagerly. The way that mum and dad can't, I have understood before. Then it's nice to have a babysit who can, I suppose.
She stands on her bed, in a way that makes it easier for me to do it.
One of the sticky sides is already taken care of. Now the more hard one, with less light. To add to that, we both have long hairs, so I have to dig through all the pieces of hair to the sticky band. Right at the moment that I've found it, she sneezes. Into my ear. I feel the snot shooting into my ear. There's really only one solution to that one: laughing very hard together :)

Nieuwe woordjes/ new words

We zijn bij het zwembadje in het park. Met de jongste, druipend in een handdoek op schoot, kijken we op een afstand naar de oudste, die nog lekker aan het poedelen is. De jongste heeft het daar nu even te koud voor en babbelt vrolijk tegen me aan. Dan draait zijn blik weer terug naar het zwembad, waarop hij me vraagt 'waar is ze nou?' waarop ik met m'n hand wijs en zeg;
'Daar, bij de zeemeerminnen', wijs ik. Dan ziet-ie haar.
'Dat zijn geen meerminnen', is het antwoord, gevolgd door, 'dat is 1 zeemeermin en vissen'. Ik schater.
'Detail', proest ik vrolijk.
'Detaj', papegaait-ie na. Ik ben helemaal verbaasd. Totdat de volgende zin eruit rolt:
'Wat is detaj?'
Zucht, nooit moeilijke woorden gebruiken die niet in twee tellen zijn uit te leggen, neem ik me voor...


We are at the swimmingpool in the park. The youngest is dripping in a towel on my lap and we watch the oldest one on a distance, who is having a great time in the water. The youngest just got a bit too cold for that, so he's chatting along, moving his head in every direction. Then he looks back at the pool, asking me 'where is she gone?' so I give him direction with my hand and say'
'There, over the mermaids'. He sees her.
'Those aren't mermaids' is the answer I get, followed by 'that's 1 mermaid and fishes'. I laugh.
'Detail', I laugh.
'Detale' he repeats. I am completely surprised. Until his next sentence comes out:
'What's detale?' 
Sigh, never use difficult words which cannot be explained within two seconds, I decide.