Teveel meisjes

Ik ben met Kareltje in het park. In de speeltuin waar ik zelf ooit speelde, die een grondige metamorfose heeft ondergaan.Waar er eerst sprake was van een reusachtige zandbak voor de kleinere kinderen en een open zandbak met enorm touwklimrek voor de groteren, heeft dat laatste plaats moeten maken voor een aangelegde heuvel met een enorme betonnen buis erop. Die is zo groot dat kleine kinderen rechtop in de uiteindes kunnen staan en er doorheen kruipen.
Kareltje vindt die buis maar wat interessant, hoewel ik de charme ervan niet bijzonder groot vind. Ik ga dus op de rand van de heuvel zitten en laat Kareltje vooral datgene doen wat hij leuk vindt. Ondertussen vliegen er af en toe flardes kleutergesprekken en peuterlogica voorbij. ('ben jij nu de geit? Dan was ik mamma', met als logische antwoord 'nee, ik ben krokodil en jij was het kuikentje' enzovoorts).
Nadat Kareltje de buis al minstens dertig keer heeft doorgeploegd en uitgeput in m'n schoot valt, vraagt hij wat hij al honderden keren vroeg:
'kom je met me in de buis?' en ik antwoord wat ik al zo vaak heb gezegd
'schat, ik zou wel willen, maar ik pas niet in de buis'. Dan ziet hij ineens een groepje dat rond het ene uiteinde van de buis zwermt. Ik zie hem denken 'misschien zit daar iemand bij om mee te spelen', en hij loopt erop af. Ik volg hem met mijn ogen, zie hoe hij het groepje benaderd, achter hen stil blijft staan, de situatie in lijkt te schatten. Ik zie hem ook bekeken worden, een gesprek aan gaan, zijn hoofd schudden, weglopen, een rondje om de buis heen trekken (voor de verandering er niet doorheen dus), en 'm tenslotte achter me wanhopig mompelen 'hmm teveel meisjes'.